Ամբողջականությունը Եւ Քո Ես-Ի Մահը

Պատկերացրու՝ Քրիստոս Ինքը պիտի գա քո տուն։ Դու հավաքում ես քո ընտանիքը, ընկերներին, աշխատանքային գործընկերներին և նրանց ասում ես, որ շուտով պետք է հանդիպեն Նրան։ Հուզմունքը մեծանում է։ Մարդիկ պատրաստվում են։ Նրանք սպասում են՝ սրբությանն առերես հանդիպելու։

Բայց այն պահին, երբ Նա պիտի գա, դու լուր ես ստանում, որ Նա քեզ է նշանակում կանգնել Իր փոխարեն՝ Նրան ներկայացնելու համար։ Մարդիկ դեռ սպասում են… և դու ես, որ պիտի մտնես սենյակ՝ Նրա փոխարեն։

Կտեսնե՞ն արդյոք Քրիստոսին քո միջոցով, թե միայն քեզ։

Սա ոչ թե երևակայական վարժություն է, այլ քրիստոնեական կյանքի իրականությունը։ Ամեն օր, ամեն տեղ, որտեղ էլ որ լինես, դու արդեն Նրան ես ներկայացնում։ Դու ես կրում Նրա անունը, Նրա պատկերը և Նրա վկայությունը։ Եվ միակ պատճառը, թե ինչու սա երբեմն ծանր է թվում, այն է, որ մեր եսը դեռ ուզում է ուշադրություն, իշխանություն, վերջին խոսքը, փառքը — և դրանով խանգարում է։
⸻

Ես-ը՝ ամբողջականության թշնամին

Ամբողջականությունը կատարելություն չէ — դա ամբողջություն է։ Դա միասնականություն է՝ նույն մարդը լինել թե՛ անձնական, թե՛ հասարակական կյանքում, նույն հոգին ունենալ թե՛ Աստծո առաջ, թե՛ մարդկանց։

Ես-ը քանդում է այդ միասնությունը։ Այն մեզ բաժանում է կերպարների՝ մեկը՝ եկեղեցու, մեկը՝ համբավի, մեկը՝ հարմարության, և մեկը՝ որ պահում ենք մեր ներսում։ Կրկնակի չափանիշներ են ծնվում այնտեղ, որտեղ եսը դեռ իշխում է սրտին։

Սաղմոսերգուն աղոթում էր. «Տուր ինձ անբաժան սիրտ» (Սաղմոս 86:11), որովհետև բաժանված սիրտը երբեք ազատ չէ․ այն միշտ ինքն իր հետ է պայքարում։ Երբ եսը նստում է գահին, Քրիստոս կարող է մնալ միայն որպես հյուրը։ Բայց երբ եսը մեռնում է, Քրիստոս դառնում է Տերը — ոչ թե կյանքի մի մասը, այլ նրա կենտրոնը։

Ահա թե ինչու Հովհաննես Մկրտիչը տալիս է ամբողջ ճշմարտությունը մեկ նախադասությամբ․
«Նա պետք է աճի, իսկ ես պակասեմ» (Հովհ. 3:30)։

Սրբությունը միշտ սկսվում է հանելով, նախքան ավելացնելը։
⸻

Հպարտությունը կոտրում է, խոնարհությունը՝ միավորում

Եկեղեցու հայրերը սա հասկացել էին շատ առաջ, քան ժամանակակից հոգեբանությունը բացահայտեց «ես»-ի գաղափարը։

Երանելի Ավգոստինոսն ասում է․
«Հպարտությունն էր, որ հրեշտակներին դարձրեց դևեր, և խոնարհությունն է, որ մարդկանց հրեշտակների է դարձնում»։

Սուրբ Եսահակ Ասորին գրել է․
«Նա, ով տեսել է իր սեփական մեղքը, ավելի մեծ է, քան նա, ով մեռելներ է հարություն տալիս»։

Սուրբը նա չէ, ով ավելի պայծառ է շողում, քան մյուսները —
սուրբը նա է, ում միջոցով ոչինչ չի խանգարում Քրիստոսի լույսին։

Աշխարհը մեզ հորդորում է տպավորիչ լինել, ինքներս մեզ ներկայացնել, կերպար ստեղծել։
Քրիստոս ասում է՝ դարձեք թափանցիկ, որպեսզի մարդիկ հանդիպեն Նրան, ոչ թե մեզ։
⸻

Սրբության ներքին աշխատանքը

Սրբությունը ձեռք չի բերվում բացառիկ լինելով, այլ հեռացնելով այն ամենը, ինչ խանգարում է Քրիստոսին երևալ։ Եսը միշտ ուզում է գոյատևել՝ մնալ կենտրոնում, բայց սրբությունը սկսվում է այն պահին, երբ այն մի կողմ է քաշվում։ Երբ Քրիստոսը զբաղեցնում է ես-ի տեղը, մարդը դառնում է ամբողջական, միավորված և ճշմարիտ։ Ոչինչ թաքնված չէ, ոչինչ բաժանված չէ, ոչինչ կրկնակի չի ապրվում։

Ամբողջականությունը այն է, ինչ մնում է, երբ եսը այլևս ոչինչ չունի պաշտպանելու։
⸻

Սրբության ուղին

Սուրբ չես դառնում եսը զարգացնելով, հղկելով, գովազդելով կամ հիանալով դրա վրա։ Սուրբ ես դառնում, երբ եսը այնքան է փոքրանում, որ Քրիստոսի ներկայությունը լցնում է նրա տեղը։

Դա է ամբողջականությունը՝ մեկ սիրտ, անբաժան։
Դա է ամբողջությունը՝ մեկ կյանք՝ մեկ Տիրոջ ներքո։
Դա է սրբությունը՝ կյանք, որտեղ Քրիստոսն է դառնում տեսանելի։

Երբ եսը մեռնում է, հոգին դառնում է թափանցիկ։
Երբ հոգին թափանցիկ է, Քրիստոսը կարող է երևալ։
Եվ երբ Քրիստոսն է երևում, աշխարհը փոխվում է։

Նա պետք է աճի,
մենք պետք է պակասենք։
Միայն այդ ժամանակ մեր վկայությունը կլինի ամբողջական։